در روایت رسول خدا (صلی الله علیه وآله وصحبه وسلم) فرمود: «مَنْ لَمْ يَرْحَمْ صَغِيرَنَا، وَيَعْرِفْ حَقَّ كَبِيرِنَا فَلَيْسَ مِنَّا»(ترمذی و ابوداود و احمد) رسول خدا(صلی الله علیه و آله و صحبه و سلم) در این حدیث عدم ترحم به کوچکترها و عدم شناخت حق بزرگترها را دلیل آن دانسته که فرد را از محدوده‌ی اسلامی خارج کند. در این روایت شناخت حق بزرگترها و در روایت دیگری شناخت شرافت و بزرگی آنان و در روایتی توقیر و بزرگداشت آنان تأکید شده است.
هر چند گذشت زمان و وجود بیماری‌های جسمی و روحی و از دست دادن تحمل و صبر، نسبت به دوران‌های ماقبل باعث شده تا رعایت حال این افراد، سخت به نظر رسد، اما فراموش نکنیم که ما هم شاید روزی به این سن و سال برسیم و هر گلی که امروز بر سر پدر و مادر پیر خود یا سایر بزرگان و کهنسالان جامعه زدیم، بر سر خود زده‌ایم.
گفته شده که پدری، پدربزرگ خانواده را داخل سبدی گذاشت و به بیابان برد تا رهایش کند. گویا تحمل مسئولیت نگهداری از این سالمند جامعه را نداشت و گمان می‌کرد زمان مصرف این بزرگ خانواده هم تمام شده و باید به فراموشی سپرده شود. فرزندش همراه وی بود. همین که خواست برگردد پسرش گفت: بابا سبد را برنمیداری؟ پدر پرسید: چرا؟ پسر گفت: روزی که تو پیر شدی، تو را با چه چیزی به این بیابان آورده رهایت کنم؟!!!
سالمند وسالمندی به معنای بی‌مصرف‌شدن نیست، به معنای عزت و کرامتی است که هر گوشه از دعایش و هر اشکی که بر صورت پر چین و چروکش بچکد، عرش خدا را به لرزه خواهد آورد و دل مجروح و روح خسته‌اش، به اجابت زودهنگام دعایش کمک خواهد نمود. قدر بزرگان و سالمندان جامعه را بدانیم و از سایه‌ی این درختان مثمر و بزرگ، بهره ببریم که وقتی سایه‌ی درخت تنومندی از سر بوته‌ها و نهال‌های بوستانی برداشته شد، از عزت و عظمت آنها هم در بین سایرین و رونق رفت و آمدهای دیگران با آنان نیز کاسته خواهد شد.
✍️ جواد عصاررودی
دیدگاهتان را بنویسید