بی‌گمان تلاش برای تعاملی ماندگار و وحدتی منطقی و مبتنی بر احترام و تکریم، دغدغه همه آزادی‌خواهان و آزادی‌طلبان است.
برای این‌که بتوان به وحدتی جامع دست یافت، باید اندیشه‌های متعدد را مطالعه و نقاط اشتراک را در آنها پیدا کرد. باید اندیشه‌ها را حتی اگر مخالف دیدگاه‌هایمان بود، شنید و به آنها احترام گذاشت. نمی‌شود اندیشه‌ها را به صرف این‌که ما نمی‌خواهیم‌شان، باطل فرض كرد و حتی اقدام به حذف آنها كرد، چراکه اندیشه هرکس برای خودش محترم است. زمانی می‌شود این مهم را در صدر اندیشه‌مان قرار دهیم که تعامل آرا را پذیرفته و برای ارایه درست آن تلاش كنيم.
با این‌حال ضرورت اصلی وحدت چیست و چگونه می‌توان به وحدتی قابل‌قبول دست یافت؟ آنچه در وهله اول به‌عنوان ضرورت می‌شود بدان تکیه کرد، نیاز به همدلی و همراهی است؛ شاخصی که ما را در رسیدن به اهداف‌مان کمک می‌کند. آرامش‌خاطر، حاصل دوستی و محبت و احترام و تکریم متقابل است.
بدون‌شک این امر، یک‌طرفه امکان‌ناپذیر است و نمی‌تواند ره به جایی ببرد! باید به ضرورت‌ها احترام گذاشت و آنها را مهم دانست. باید در راه پیشبرد آنها کوتاهی نکرد. باید همه را به یک دید نگریست. اما چگونه می‌توان بدان دست یافت؟ باید پذیرفت که درک افکار متعدد، نیاز به دیدگاه‌های مسالمت‌آمیز دارد. نه‌تنها افکار را باید محترم بدانیم، بلکه باید آنها را تکریم هم بكنیم؛ چراکه تکریم، محبت و همدلی را به همراه دارد و زمینه‌ای برای صلح و دوستی است.
باید تلاش کنیم دغدغه‌هایمان در راستای وحدت اندیشه‌ها باشد و موفقیت را در باهم‌بودن معنی کنیم و نگذاریم فاصله‌ها تعامل را خدشه‌دار کند و بدانیم که همه اینها مستلزم حضوری همسان و هماهنگ در جایگاه‌هایی است که همه باید یکسان در آن باشند.
✍ عبدالجلیل کریم‌پور- معلم جامعه‌شناسی
منبع: روزنامه شهروند/ 11 آذر 96
دیدگاهتان را بنویسید