امّا بعد: اختلاط بی‌مورد مردان و زنان در کل تاریخ جهان از عهد آدم تا خاتمﷺ در هیچ زمانی درست دانسته نشده است و نه تنها در میان شریعت‌های مختلف، بلکه در خانواده‌های شریف هم از این کار منع کرده می‌شده، مثلاً: هنگام سفر حضرت موسی(علیه السلام) به مدین نگه‌داشتن آن دو زن گوسفندانشان را به این خاطر بود که در میان مردان داخل نشوند یا در مسئله‌ی ازدواج حضرت زینب دختر جحش که نخستین آیه‌ی حجاب نازل شد، ترمذی روایت می‌کند که حضرت زینب در خانه به گونه‌ای نشسته بود که صورتش به طرف دیوار بود، این در حالی بود که هنوز آیه‌ی حجاب نازل نشده بود. (تفسیر معارف القرآن، 11/168 و 169)
امّا با کمال تأسف، گمان نمي‌كنم در این زمان از ميان احكام شرعي، هيچ‌كدام به اندازه حكم “حجاب” براي خانم‌ها، به خصوص دختران جوان، سخت و ناپذيرفتني‌تر و با تمايلات نفساني آنها در تعارض باشد. بسياري از بانوان اين حكم را خلاف طبيعت زن و محدود و محبوس ساختن او مي‌دانند و آن را زنداني تصور مي‌كنند كه بايد از آن گريخت. آيا آفريدگار حكيم، حكمي غيرعادلانه و تبعيض‌آميز به زنان تحميل كرده؟ يا نه!، مصلحت و منفعتي موافق طبعشان در كار است كه بايد آن را شناخت؟
از نظر طبيعی، انسان تنها موجودي است كه به دليل اختيار و آزادی خدادادی و آگاهی به نيك و بدِ رفتار خود «احساس شرم» می‌كند و می‌كوشد اندام جنسي خود را، كه در معرض سوءِ استفاده قرار مي‌گيرد، بپوشاند. سواي انسان، موجودات ديگر، كه به فرمان غريزه خطاپذير زندگي مي‌كنند، هرگز احساس شرم و خجالت يا گناه نمي‌كنند.
قصه‌ی آدم و حوا در بهشت و اينكه براي نخستين بار اقدام به پوشاندن اندام جنسي خود بوسيله برگ‌هاي بهشت مي‌كنند، دقيقاً پس از نافرماني در خوردن از ميوه ممنوعه و نخستين گام و تجربه اراده و اختيار در اين موجود تازه پديد آمده است، يعني فصل جدایي نوع انسان از ساير حيوانات است. از آنجایي كه آدم و حوا هر دو اقدام به پوشاندن خود كردند، معلوم مي شود پوشش و حجاب زن و مرد (هر دو) اولين کُنِش ارادی در كنترل غريزه در برابر تحريكات خارج از سيستم، به عنوان اسلحه‌اي دفاعي است.
ادامه دارد…
این مطلب هر هفته بروزرسانی می‌شود.
