- قابلیت و قبولیت دو مقوله است؛ قابلیت در این دنیا کارایی دارد و قبولیت در نزد خداوند متعال و آخرت کارایی دارد.
اگر با وجود قابلیت که مربوط به امور دنیایی است، برخی وسایل دیگر نیز وجود داشته باشد، مانند طلایی است که براق و روشن باشد و او را جلا می‌دهد، ولی معامله در نزد خداوند متعال بر عکس این می‌باشد، یعنی در بارگاه الهی اصل بر قبولیت است نه بر قابلیت. به همین جهت پیامبر اکرم(ص) می‌فرمایند: «إِنَّ اللَّهَ (تَبَارَكَ وَ تَعَالَى) لَا يَنْظُرُ إِلَى صُوَرِكُمْ وَ لَا إِلَى أَمْوَالِكُمْ وَ لَكِنْ يَنْظُرُ إِلَى قُلُوبِكُمْ وَ أَعْمَالِكُمْ» یعنی هر کس که اخلاصش بیشتر باشد در نزد خداوند متعال مقربّ‌تر خواهد بود. - در زمان رسول اکرم(ص) ابولهب از نظر علم و دانش از دیگران کمتر نبود، یا ابوجهل که فردی معروف به ابوالحکم بود، اما علم و حکمت آنها نه به درد خودشان خورد و نه به کسی دیگر فایده رساند.
امّا بر خلاف آنها، حضرات خلفای راشدین(رض) با اینکه در همین دنیا از طرف خداوند به بهشت بشارت داده شده بودند، ولی آنقدر خوف و تقوا داشتند که حضرت ابوبکر(رض) می‌فرمود: ای کاش درختی می‌بودم که قطع می‌شدم و از بین می‌رفتم و حساب و کتابی نمی‌داشتم.
حضرت عمر فاروق(رض) گاهی اوقات پَر کاهی را برمی‌داشت و می‌فرمود: ای کاش همین پَر کاه می‌بودم، یا می‌فرمود: کاش اصلاً از مادرم متولد نشده بودم.
حضرت عمر(رض) روزی در نماز صبح آیه «إِنَّمَا أَشْكُو بَثِّي وَحُزْنِي إِلَى اللَّهِ وَأَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ» را تلاوت می‌فرمود، آنقدر گریه کرد تا افتاد. یا در نماز تهجد به حدی گریه می‌کرد که گاهی می‌افتاد، گاهی اوقات مریض می‌شد و گاهی بیهوش می‌گشت. - در کتاب‌های تاریخ و سیرت از صحابه، تابعین، تبع تابعین، اولیاء الهی و سلف صالح مانند این واقعات خیلی زیاد بیان شده است.
- عاقل و کامیاب فردی است که همیشه به فکر قبولیت در بارگاه الهی باشد و در دلش خوف الهی موج بزند.
- پیدا کردن راه قبولیت چطور حاصل می‌شود؟ در کلام الهی بیان شده است که «إِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ» یعنی با رعایت تقوا در خلوت، جلوت، امور اجتماعی، خانوادگی و … و همچنین در امور جایز و ناجایز همیشه خداوند تعالی را مد نظر داشتن، یقیناً باعث قبولیت در بارگاه الهی خواهد شد.
- حضرت مولانا مطهری (حفظه‌الله) تعالی در آخر فرمودند: اصل برای همه در نزد خداوند متعال قبولیت است، زیرا برخی از کفار قابلیت داشتند، ولی قبولیت برای آنها حاصل نشد و به همین دلیل بر کفر خود باقی ماندند، ولی اصحاب بزرگوار و پیروان صالح‌شان که دنبال قبولیت بودند، مقبول بارگاه الهی قرار گرفتند. راه قبولیت هم فقط با حصول تقوا به دست می‌آید. بنابراین همه ما باید به فکر قبولیت باشیم و برای قبولیت دعا کنیم، زیرا قابلیت معمولا در همه انسان‌ها وجود دارد، ولی چیزی که کم است قبولیت می‌باشد.
✍️ محمد مکفی رودی
عاقل و کامیاب فردی است که همیشه به فکر قبولیت در بارگاه الهی باشد.
احناف خواف1397-08-150
اشتراک گذاری
دیدگاهتان را بنویسید