ایشان در مقدمه سخنان خویش گفت: هر چه مسلمانان در این کره خاکی از معنویات در اختیار دارند، همه از زحمات و تلاش‌های صحابه رسول خدا(ص) است. بنابراین همه مسلمانان در قبال این معنویاتی که برخوردارند، مدیون یاران رسول خدا(ص) هستند. یاران مخلص پیامبر(ص) در سخت‌ترین شرایط به پیامبر اکرم(ص) ایمان آوردند؛ در شرایطی که هر کس ایمان می‌آورد، مورد شکنجه و از دست‌دادن موقعیت خویش قرار می‌گرفت، اما صحابه(رض) بر ایمان خود استقامت کردند و حتی یک قدم از موضع خود عقب‌نشینی نکردند. صحابه بزرگوار، سیزده سال در مکه بر ایمان خود استقامت کردند تا اینکه به مدینه منوره هجرت نمودند و در آنجا، همراه پیامبر اکرم(ص) در غزوات شرکت کردند و جان دادند و از دین دفاع کردند. بعد از رحلت رسول خدا، یاران پیامبر در رکاب سیدنا ابوبکر صدیق(رض) علیه مرتدین و پیامبران دروغین قیام کردند و آنها را از بین بردند. صحابه رسول خدا(ص) آنهایی بودند که در دوران خلافت سیدنا عمر(رض)، شرق و غرب را به زانو در آوردند. صحابه کسانی بودند که در دوران خلافت سیدنا عثمان(رض) پیروزی‌ها و فتوحات را به اوج آن رساندند که این منطقه من و شما را هم الحمدلله در برگرفت. اگر صحابه کرام(رض) نبودند، نه از اصل دین خبری بود و نه از فروعات دین.
مولوی باهیئت با استناد به آیات کلام الهی در زمینه فضایل صحابه گفت: خداوند متعال در سوره انفال می‌فرماید: «والذین آمنوا و هاجروا و جاهدوا فی سبیل الله والذین آوو و نصروا اولئک هم المومنون حقا»(74) آنهایی که ایمان آوردند و در راه خدا هجرت و جهاد کردند و مهاجرین را جای دادند و یاری کردند، آنها مومنان حقیقی هستند، مغفرت پروردگار و روزی کریمانه برایشان خواهد بود.
خداوند متعال در سوره توبه آیه 100 می‌فرماید: «والسابقون الأولون من المهاجرین و الأنصار والذین اتبعوهم بإحسان رضی الله عنهم و رضوا عنه و أعدّ لهم جنات تجری تحتها الأنهار خالدین فیها أبدا ذلک الفوز العظیم» پیشگامان نخستین از مهاجرین و انصار و آنانی که تا قیامت از آنها به نیکی پیروی کنند، خدا از آنان راضی است و آنها از پروردگار راضی هستند. پروردگار، پیشاپیش برای آنها بهشت‌هایی که از زیر آنها نهرهایی روان است که جاویدان در آنجا خواهند بود آماده کرده است و آنست رستگاری بزرگ.
خداوند متعال در سوره بقره آیه 137 می‌فرماید: «فإن آمنوا بمثل ما آمنتم به فقد اهتدوا و إن تولوا فإنما هم فی شقاق» ای صحابه بزرگوار، اگر آیندگان به مانند شما ایمان آورند قطعاً هدایت می‌شوند، اما اگر از این ایمان روی‌گردانی کنند آنها در بدبختی، گمراهی و عناد هستند.
خداوند متعال در سوره فتح آیه 18 می‌فرماید: «لقد رضی الله عن المومنین إذ یبایعونک تحت الشجرة» قطعاً خدا از انسان‌هایی که در زیر درخت با تو بیعت کردند، راضی شد. (منظور همان صلح حدیبیه است که هزار و چهارصد نفر از صحابه با رسول خدا(ص) بیعت کردند بر اینکه حاضرند جان خود را برای دین بدهند و به شهادت برسند. حضرت عثمان(رض) که برای مذاکره با سران کفر از جانب پیامبر مأموریت یافته بودند و شایعه شد که ایشان به شهادت رسیدند، رسول خدا(ص) یک دست خود را بر روی دست دیگرشان نهادند و فرمودند: این بیعت از طرف عثمان(رض) است.
خداوند متعال در سوره فتح آیه 29 می‌فرماید: «محمد رسول الله والذین معه أشداء علی الکفار رحماء بینهم تراهم رکعاً سجداً یبتغون فضلاً من الله و رضوانا» محمد فرستاده خداست. آنانی(صحابه) که با اویند، در مقابل کفار سرسخت و در میان خودشان مهربان‌اند و محبت دارند. آنها را در حالت رکوع و سجده می‌بینی که رضای خداوند را طلب می‌کنند.
همچنین خداوند متعال در سوره توبه مطرح می‌فرماید: «خداوند توبه مهاجرین و انصار را پذیرفت». همچنین خداوند متعال در سوره حج آیه 40 به این مطلب تصریح دارد که «مهاجران فقط به خاطر ارتباط با الله از دیارشان اخراج شدند». در سوره توبه آیه 20 خداوند می‌فرماید: «مهاجرین نزد پروردگارشان، جایگاه ویژه‌ای دارند». در سوره حشر آیه 9 خداوند متعال «انصار رسول خدا را یاد می‌کند که یاران حقیقی‌اند».
همچنین در سوره حشر آیه 8 می‌فرماید: «مهاجرین، صادقان واقعی هستند» و در سوره انفال آیه 72 می‌فرماید: «مهاجرین و انصار، یاوران و دوست‌داران یکدیگراند» و در آیه 110 سوره آل‌عمران خداوند متعال می‌فرماید: «صحابه بهترین مردمان هستند.»
ایشان تأکید کرد: ما اهل سنت و جماعت معتقدیم که صحابه(رض) معصوم نبودند؛ یعنی گاهی گناه هم میکردند، اما وقتی رب‌العالمین در دهها آیه رضایت خود را از آنان اعلان کرده و در یک آیه با صراحت می‌فرماید که «توبه آنان را پذیرفته»، حالا به ما چه ربطی دارد که در مورد آنها نظر بدهیم و موضع‌گیری کنیم! به حال خود بگرییم که در طول روز مرتکب گناهان کبیره و صغیره می‌شویم.
مدرس محترم حوزه علمیه احناف خواف در ادامه موضوع خویش با استناد به احادیث اظهار داشت: پیامبر اکرم(ص) می‌فرمایند: الله تعالی مرا برگزید و برای من اصحابم را انتخاب کرد و از میان یاران من بعضی را وزيران، بعضی را یاران و بعضی را خویشاوندان من قرار داد. و کسی که یاران من را دشنام دهد لعنت خدا، ملائکه و همه انسان‌ها بر او باد.
در حدیثی دیگر فرمودند: در مورد یاران من از خدا بترسید و بعد از من، آنها را هدف طعنه‌های خود قرار ندهید، و این را بدانید، هر کس با اصحاب من محبت داشته باشد، این محبت به خاطر محبت آن شخص با من است و هر کس با آنها بُغض و کینه داشته باشد، این به خاطر بغض و کینه‌ای است که با من دارد، سپس فرمودند: هر کس یاران من را اذیت کند قطعاً مرا اذیت کرده و کسی که مرا اذیت کند خدا را اذیت نموده و کسی که الله را اذیت کند به زودي الله تعالی او را به انواع عذاب‌های الهی گرفتار می‌کند.
ایشان متذکر شد: از جمله عذاب‌های الهی فقط این نیست که گمان کنیم اگر کسی یاران رسول خدا را دشنام داد فلج می‌شود یا به زمین فرو می‌رود، بلکه از مهمترین انواع عذاب‌های الهی برای یک انسان این است که توفیق عبادت و طاعت الهی از او سلب شود و به بدعات و خرافات مبتلا شود و از دین فاصله بگیرد و آن‌چنان در زندگی سردرگم شود که راه هدایت را گم کند و با ضلالت و گمراهی دنیا را سپری کند.
رسول اکرم(ص) فرمودند: ای انسان‌ها، یاران مرا دشنام ندهید، چون اگر شما به اندازه کوه اُحُد، طلا در راه الله انفاق کنید ثواب آن به اندازه یک مُد (نوعی پیمانه) یاران من ارزش ندارد و این حدیث، اشاره به اخلاص بیش از حد یاران رسول الله(ص) دارد.
حضرت عبدالله‌بن‌عمر(رض) روایت می‌کند که رسول اکرم(ص) فرمودند: الله لعنت کند کسانی را که یاران مرا دشنام می‌دهند.
مولوی باهیئت در بخش دیگر سخنان خویش به بیان خطبه‌ای از خطبه‌های حضرت علی(رض) در بیان «فضایل صحابه» از کتاب نهج‌البلاغه پرداخت و گفت: به خدا سوگند در میان شما مردم، احدی را مانند اصحاب پیامبر(ص) نمی‌یابم. اصحاب پیامبر(ص) در طول روز مردانی غبار‌آلود و ژولیده‌مو بودند (اشاره به شرکت آنها در جهاد دارد) و شب‌ها در راز و نیاز با پروردگار و عبادت او مشغول بودند. یاران پیامبر(ص) یا در سجده و یا در قیام بودند و هنگامی‌که سخنی از جهنم می‌شنیدند گویی آتش را لمس میکردند، و به هنگام ذکر پروردگار اشک از چشمان آنها سرازیر می‌شد؛ تا آن اندازه که محاسن و گریبان‌شان خیس می‌شد، و از ترس عذاب الهی و به امید ثواب بر خود می‌لرزیدند. حضرت علی(رض) در این خطبه محبت درونی خویش را نسبت به یاران گهربار پیامبر(ص) بیان کردند.
ایشان تصریح کرد: حضرت علی(رض) از فرط محبت نسبت به صحابه بزرگوار، سه تن از فرزندان خویش را با نام‌های مبارک «ابوبکر، عمر و عثمان» نامگذاری کردند که ابوبکر و عثمان در صحرای کربلا به شهادت می‌رسند و عمر به مدینه برمی‌گردد و یکی از شاخه‌های نسل حضرت علی از طریق ایشان ادامه پیدا می‌کند.
ایشان ادامه داد: حضرت حسن(رض) نیز فرزندانی با نام‌های «ابوبکر، عمر و طلحه» داشتند. حضرت حسین(رض) نیز فرزندی به نام «عمر» داشتند. حضرت زین‌العابدين(رض) پسری به نام «عمر» و دختری به نام «عایشه» داشتند. عبدالله بن جعفر بن ابی طالب(رحمه‌الله) نیز دارای دو فرزند به نام‌های «ابوبکر و معاویه» بودند. امام موسی کاظم(رحمه‌الله) فرزند پسری به نام «عمر» و دختری به نام «عایشه» داشتند. امام رضا(رحمه‌الله) و امام هادی (رحمه‌الله) نیز دخترانی به نام‌های «عایشه» داشتند. بدیهی است که هیچ کس نام دشمنش را بر فرزندش نمی‌نهد.
امام نووی (رحمه الله) از علمای برجسته در شرح صحیح مسلم می‌نویسد: بدان که طعن و دشنام به صحابه حرام است و از منکرات و فواحش بزرگ به حساب می‌آید، برابر است که آن صحابی‌های بزرگواری در فتنه جنگ‌های داخلی مبتلا شده باشند یا نه.
علامه ذهبی می‌فرماید: به راستی فضایل صحابه از تدبّر و تفکّر در سیره و کارهایشان نمایان می‌شود، مانند مسابقه به سوی ایمان، جهاد برای نشر دین و اعلای کلمه الله، تعلیم فرایض و سنن و … . اگر آن بزرگواران نبودند امروزه از فرایض و سنن الهی و از اقوال پیامبر(ص) چیزی به ما نمی‌رسید.
مولوی باهیئت در بخش دیگر سخنان خویش در زمینه «روز قدس» خاطرنشان کرد: در تقویم جمهوری اسلامی ایران، آخرین جمعه ماه مبارک رمضان به روز قدس نامیده شده است.
این را بدانیم که رسول مکرم اسلام(ص) در روایتی بشارت فتح بیت‌المقدس را دادند و آن بشارت در دوران خلافت حضرت عمر(رض) به فرماندهی حضرت عمروبن‌عاص(رض) محقق و بیت‌المقدس فتح شد و قدس به آغوش اسلام برگشت و تا حدود پنج قرن، مردم آن سرزمین در صلح و صفا زندگی کردند، تا اینکه صلیبیان در سال هزار و نود و نه میلادی دوباره قدس را اشغال کردند و بیش از هفتاد هزار نفر را به شهادت رساندند و تا هشتاد و هشت سال بر سرزمین مقدس حکومت کردند، تا اینکه در سال هزار و صد و هشت میلادی سلطان صلاح‌الدین ایوبی توانست شکست سختی بر صلیبیان وارد کند و قدس را پاکسازی نماید و تا حدود هفت و نيم قرن این سرزمین مقدس در آغوش اسلام بود. اما از حدود صد سال قبل با کمک آمریکا و انگلیس، هجرت یهودیان به فلسطين آغاز شد و از آن طرف، قيام‌های مردمی نیز شکل گرفت و تاکنون، وضعیت همین است که مشاهده می‌کنیم. لذا لازم است حکومت‌های اسلامی برای آزادی قدس از جان خود مایه بگذارند و در این راه قدم بردارند و تنها اکتفا به شعار نکنند.
سخنران این هفته نماز جمعه اهل سنت خواف در پایان سخنان خویش خطاب به نمازگزاران تأکید کرد: طبق روال همه ساله، مراسمی به مناسبت ارتحال امام راحل(رحمه‌الله) در روز دوشنبه بعد از نماز عصر در مسجد حضرت علی مرتضی برگزار می‌گردد و از مردم متدین خواف تقاضا می‌شود در این مراسم شرکت نمایند.
دیدگاهتان را بنویسید