«الله» نام تنها معبود حقیقی است و بر غیر این ذات واجب‌الوجود، اطلاق نمی‌شود. گویا تنها بَرَند کامل و حقیقی در خداوندگاری است.پس با گفتن این جمله، از شرورترین و بدترین دشمن قسم خورده‌ی خویش، به تنها ذات قدرتمند و دانا و واقعی پناه می‌بریم؛ به گفته‌ی امام فخر رازی، پناه می‌بریم تا از هر اعتقاد فاسد و مذهب باطل، و از هر گمراهی و گناهی ما را حفظ فرماید و در امان خویش قرار دهد.
حال کودکی را در نظر بگیرید که با پدرش از خیابان می‌گذرد. او دست پدر را گرفته و مطمئن است، که پدر او را حمایت می‌کند. هر چند صدا و سرعت وسایل نقلیه او را می‌ترساند و اگر تنها بود قطعاً جرأت رفتن نداشت، اما دست پدر را گرفته و با کمال اعتماد بر او، در کنار پدر، مسیری که پدر برمی‌گزیند را طی می‌کند. خیلی وقت‌ها انسان‌ها با وجودی که به خدای خود پناه می‌برند اما فراموش می‌کنند که خود را به خدا سپرده و از او تعالی حمایت خواسته‌اند. آنها مسیر مورد تأیید خداوند را ادامه نمی‌دهند و ترس و لرز بسیار دارند که مبادا مشکل دیگری هم برایشان رخ دهد. کاش به حرف خودشان دل می‌بستند؛ کاش اعتماد می‌کردند که خداوند دست آنها را رها نمی‌کند و کاش همانند آن کودک که مسیر پدر را ادامه می‌دهد، مسیر الهی را ادامه می‌دادند. مسیری که قطعاً راه موفقیت و سعادت را در پیش دارد.
✍️جواد عصاررودی
