شکننده‌های باطنی روزه، غیبت، تهمت و دروغ‌گفتن است

روزه سپر است که انسان را از عذاب و فتنه‌های جهنم محفاظت می‌کند تا وقتی که روزه را از بین نبرد و خراب نکند. باید سعی و تلاش ما بر این باشد که روزه خود را نگهداری و حفاظت کنیم. پایبند به طاعات و عبادات و نیز این طاعات و عبادات را حفاظت کنیم.
در یک روایتی در ادامه همین حدیث آمده که از پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه وسلّم) سؤال شد: یا رسول‌الله! چه چیزی روزه را از بین می‌برد و این سپر را پاره می‌کند؟ پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه وسلّم) فرمودند: دروغ و غیبت. دروغ و غیبت است که روزه و خاصیت آن را از بین می‌برد.
علما می‌فرمایند: برای روزه مفطرات ظاهری و معنوی هستند؛ یعنی شکننده‌هایی که روزه را ظاهراً باطل می‌کند مثل خوردن، نوشیدن و همبستری با همسر و شکننده‌های باطنی و معنوی مانند غیبت و تهمت و دروغ‌گفتن است. اینها اگرچه به ظاهر حس نمی‌شوند اما خاصیت روزه را از بین می‌برند.
مولانا مطهری خاطرنشان کردند: ما باید زبان، گوش، چشم، شکم و عورت خود را حفظ کنیم تا اینکه روزه ما را از عذاب جهنم حفاظت کند.
ایشان تصریح کردند: آبروی یک شخص مسلمان خیلی ارزشمند است. در حدیثی آمده که پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه وسلّم) از صحابه سؤال کردند که مفلس چه کسی است؟ صحابه عرض کردند یا رسول‌الله! مفلس همان کسی است که درهم و دینار نداشته باشد، پول و مال نداشته باشد، او ظاهراً مفلس است. پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه وسلّم) فرمودند: مفلسِ در نزد الله آن کسی است که در این دنیا نماز خوانده، روزه گرفته، زکات داده، حج و عمره کرده، امر به معروف و نهی از منکر کرده، اما غیبت شخص مسلمان را هم کرده، تهمت زده، سخن‌چینی کرده، آبروریزی کرده و آبروی شخص مسلمان را با زبان خود برده است. در روز قیامت خدای متعال حسنات این شخص را می‌گیرد و به آن شخصی که غیبت او را کرده، تهمت او را زده، همه حسناتش را به او می‌دهد و گناهان او را برمی‌دارد و به حساب این شخص غیبت‌کننده می‌نویسد. پس سعی کنیم که مفلس نباشیم. سعی کنیم که این عبادات ما در روز قیامت به هدر نرود.
ریاست نشست فقهی اهل سنت خراسان افزودند: آبرو و خون شخص مسلمان در نزد الله خیلی ارزش دارد. سعی کنیم آن‌ها را حفاظت کنیم.
مولانا مطهری در بخش دیگر سخنان خویش بر ضرورت کمک به ائمه مساجد تاکید کردند و افزودند: الحمدلله شما به حوزه‌های علمیه و مساجد خوب کمک می‌کنید، اما تقاضا است که به پیش‌نمازان خود هم کمک کنید. از یک طرف شما توقع دارید که پیش‌نمازان به شما خدمت کنند. خب از یک طرف از خودتان بپرسید که ماهانه چقدر به آن‌ها حقوق می‌دهید. اگر هر کارگری در سی‌روز، یک روز کارگری خود را به امام مسجد خود اختصاص دهد ببینید چه می‌شود. آن موقع می‌توانید از امام بخواهید که پایبند به اقامه نمازها باشد، مکتب‌دار باشد، کلاس قرآن داشته باشد. اما وقتی که کمکی نمی‌شود، نمی‌توان اینچنین تقاضاهایی هم از امام مسجد داشت.
ایشان ادامه دادند: موقعیت این را تقاضا می‌کند که ما باید مساجد خود را حفاظت کنیم، امام مسجد خود را به اندازه‌ای که ضرورت است به آن‌ها حقوق بدهیم تا اینکه آن‌ها هم دلخوش باشند.