یکی از مریدان پنجابی حضرت حکیم الامت مولانا تهانوی(رح) روزی به عنوان مهمان به ملاقات ایشان آمد و مقداری ماهی پخته و چند عدد نان روغنی برای ایشان هدیه آورد. ایشان فرمودند: چرا اینقدر زیاد آورده‌ای؟؟ مهمان عرض نمود: اینها که کم هست و زیاد نیست!حکیم الامت به مزاح به او فرمود: خوب پس اگر کم است چرا کم آورده‌ای؟؟ بعد فرمودند: از هدیه‌هایی که با اخلاص برای انسان آورده می‌شود، حتما باید کمی از آن میل شود، بعد واقعه‌ای از حاجی امداد الله مهاجر مکی (رح) نقل نمود که روش حضرت حاجی امداد الله (رح) این بود که اگر کسی چیزی برایشان به عنوان هدیه می‌آورد، مقدار بسیار کمی از آن را میل می‌کرد و از هیچ چیز دریغ نمی‌ورزید.حتی آنقدر کم می‌خورد که انسان فکر می‌کرد از این خوردن همان نخوردن بهتر هست، مثلا از انگور فقط یک حبه می‌خورد و بقیه هر چه بود را در بین مردم و حاضرین تقسیم می‌کرد. این نهایت زهد ایشان بود. حضرت حاجی صاحب (رح) توصیه می‌فرمود: اگر کسی چیزی با اخلاص برای شما آورد حتما مقداری از آن را استفاده کنید، زیرا در این‌گونه هدایا نور وجود دارد.واقعه دیگری نیز در این مورد وجود دارد که: روزی فردی نیکی به ملاقات شخص بزرگی رفت و با خود گفت: چرا دست خالی بروم، پس چیزی با خود ببرم بهتر هست. لذا چون داخل راه بود با خود اندیشید که الآن که برایم اساسی یا چیزی میسر نمی‌شود، در نهایت شاخه‌های کوچکی که داخل راه افتاده را جمع می‌کنم(هیزم) و می‌برم، بلکه برای نان پختن یا غذا درست کردن به دردشان بخورد. وقتی آنها را خدمت آن بزرگ تقدیم نمود، آن بزرگ از او تشکر کرد و خادمش را صدا زده و فرمود: این هیزم‌ها را در جایی حفاظت نما تا هنگامی که من فوت کردم، آب غسلم را از همین هیزم‌ها گرم کنید، زیرا این هدیه با اخلاص آورده شده است و امید دارم که خداوند متعال به سبب اخلاص همین فرد من را مورد آمرزش قرار داده و نجات پیدا کنم.
ریاست مجمع فقه اهل سنت خراسان در پایان فرمودند: در این زمان متاسفانه اخلاص کم شده و تکلفات زیاد شده است، به همین علت فردی که می‌خواهد هدیه‌ای بدهد فکر می‌کند که چه چیزی ببرم که به چشم بیاید و فردی که برایش هدیه آورده می‌شود گاهی فکر می‌کند که چرا هدیه بی‌ارزشی برایم آورده شده است، در حالی که مطابق حدیث، هیچ هدیه‌ای را نباید انسان کم و بی‌ارزش بداند. پس سعی نماییم تکلفات را کم و اخلاص را زیاد بگردانیم.
✍️ محمد مکفی رودی
