اللهﷻ با ارسال پیامبران علیهم السلام و نازل کردن کتاب هایش، زمینه ای را فراهم کرده تا مردم نفس خود را تزکیه کرده و آن را اصلاح کنند و آن هم از این طریق محقق می گردد، که وظیفه عبودیت را در برابر خداوند به انجام برسانند.
بندگانی که به تزکیه نفس خود می پردازند، از این طریق زمینه ای فراهم می آورند تا نفس شان پاک و مطهر و نورانی بماند.
آن چنان که کوتاهی و کم کاری در امر تزکیه نفس، افتادن در پرتگاه فساد، نفس را آلوده، فاسد و تباه می گرداند.
از جلوه های رحمت اللهﷻ بر بندگانش این است که بوی بد و تعفن نفس های آلوده، پخش نمی شود، در غیر این صورت مردم توان معاشرت با هم را نداشتند و نمی توانستند با هم ارتباط داشته باشند.
شاعر عرب چه زیبا گفته است:
قَدْ أَحْسَنَ اللهُ بِنَا اِنَّ الخَطَايا لا تَفُوح
ترجمه: به راستی اللهﷻ به ما نیکی کرده است، که بوی بد گناهان بر ملا نمی شود.
البته این راز پوشیده آشکار می گردد، هنگامی که انسان زندگی دنیا را وداع می گوید، ارواح پاک و تزکیه یافته بوی خوش خود را به اطراف پخش می نمایند.
حضرت رسولﷺ به ما خبر داده است که: روح عبد مؤمن هنگام اخراج از بدن بوی خوشی از آن بلند می شود، که همانند بهترین مِسک ها و عطر ها است، هرگاه روح مذکور توسط ملائکه به جایگاه معنوی و مخصوص برده شود، در وقت عبور دسته هایی از ملائکه سؤال می کنند، این روح پاک و مطهر کیست؟
گفته می شود: روح فلانی پسر فلانی است. با بهترین اسم هایی که نزد صاحبش محبوب بوده، او را صدا می زنند.
مسند امام احمد بن حنبل
اما از ارواح پلید و آلوده ای که صاحبش در دنیا آن را پلید و آلوده به معصیت نموده، بوی بد و تعفن بلند می شود و فرشتگان که برای قبض روح آن حضور پیدا می کنند، از بدی بو اذیت می شوند، و هنگام عبور، برای رفتن به جایگاه خودش، ملائکه مسیر عبور را اذیت می نماید.
هنگامی که خداوند بندگانش را حشر می کند، آشکار شدن فساد و صلاح ارواح ظاهرتر و واضح تر می گردد هر نوع بویی که از ارواح بندگان بلند می شود، نشانه پاکی و یا آلودگی ارواح است.
به طوری که صلاح و فساد، سایه خود را بر چهره صاحبش می افکند، چهره صاحب نفس های با ایمان و تزکیه یافته درخشان و نورانی است و چهره صاحب نفس های آلوده سیاه و ظلمانی است.
اللهﷻ می فرمایند:
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَاضِرَةٌ ﴿۲۲قيامة﴾
در آن روز چهره هایی شاداب است.
إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ ﴿۲۳قيامة﴾
به پروردگارش نظر می کند.
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ ﴿۲۴قيامة﴾
و چهره هایی عبوس و درهم کشیده است.
برگرفته از کتاب: روش تزکیه عملی در پرتو قرآن و سنت
مولف: دکتر عمر سلیمان عبدالله الاشقر
دیدگاهتان را بنویسید