به گزارش پایگاه اطلاع رسانی احناف خواف، مولوی جلیل احمد موحدی، در مراسم نماز جمعه ۲۶ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴ اهل‌سنت شهر خواف، با تلاوت آیه (وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثَابَةً لِلنَّاسِ وَأَمْنًا وَاتَّخِذُوا مِنْ مَقَامِ إِبْرَاهِيمَ مُصَلًّى وَعَهِدْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ أَنْ طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعَاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ) پیرامون موضوع حج به ایراد سخن پرداخت.
مدرس حوزه علمیه احناف خواف در آغاز سخن بیان داشت: حج، یکی از فرائض الهی است. نماز، روزه، زکات، شهادت به کلمه طیبه و حج، از فرائض اسلام است. این روزها مصادف با رفتن حجاج محترم به سرزمین وحی است که شهر ما هم عده‌ی زیادی به این سفر معنوی مشرف شده‌اند و خواهند شد. ما به عنوان یک مسلمان، طبق آیات قرآن مجید، معتقد هستیم که رفتن به حج، برای کسی که استطاعت مالی و جسمی دارد، فرض است.
سخنران نماز جمعه خواف ادامه داد: قبل از مشروعیت حج، در امت‌ها و ادیان قبلی، طبق گزارشات تاریخ و داستان‌های پیامبران، عده‌ای معتقد هستند که تمام پیامبران به حج رفته‌اند و عده‌ای هم می‌گویند که قبل از حضرت آدم(ع)، فرشتگان هم حج کرده‌اند. درست است که بنای کعبه، در زمان‌های مختلف ساخته شد و تخریب شد اما در کتب تاریخ می‌آید که پیامبران خدا، حج را به جای آورده‌اند. طبق آیات قرآن، قبله‌گاه همه‌ی ادیان الهی قبل از پیامبر(ص)، خانه‌ی کعبه بوده است.
وی افزود: در آیه‌‌ای که در ابتدا تلاوت شد، خدای متعال می‌فرماید: ای پیامبر(ص)! یاد کن هنگامی که خانه‌ی کعبه را محل اجتماع و امنیت مردم قرار دادیم و به مردم گفتیم که از مقام ابراهیم، نماز بخوانید و ما عهد کردیم به سوی ابراهیم و اسماعیل(ع) که خانه‌ی مرا پاک کنید برای کسانی که طواف و اعتکاف می‌کنند. کلمه‌ی حج از نظر فقهی، یعنی اراده و قصد کردن. اراده‌ی بزرگ برای اماکن بزرگ و مخصوص.
مولوی موحدی گفت: حضرت ابراهیم(ع) پنج دعا کردند و این دعاها قبول شد. حضرت ابراهیم(ع) و همسرشان وقتی در وادی بدون آب و زراعت قرار گرفتند، طبق آیات قرآن پنج دعا کردند که هر پنج دعا مستجاب شد. اول فرمودند: خدایا این محل و بیابان را شهر قرار ده. مکه شهری نبود و بیابان بود اما خدای متعال به برکت دعای حضرت ابراهیم(ع)، مکه را شهر قرار داد. دومین دعا این بود: خدایا امنیت ساکنان این محل را به عهده بگیر. هرکسی که وارد حرم و مسجد الحرام شود، در امنیت به سر می‌برد و حتی خدای نکرده اگر کسی در خارج حرم قتلی انجام دهد، کسی او را در آن مکان قصاص نمی‌کند و این یعنی مهم بودن سرزمین حرم.
مدرس حوزه علمیه احناف خواف بیان داشت: دعای سوم این بود: خدایا یک روزی و اقتصاد سالم به سرزمین مکه عنایت کن. از زمانی که حضرت ابراهیم(ع) دعا کردند، هزاران سال می‌گذرد و تا به امروز که ما در اخبار مشاهده می‌کنیم یا می‌خوانیم، اقتصاد سالم و مرکز فرهنگی، تجاری اسلامی بزرگی که در عربستان وجود دارد، در شهر مکه است. مردم آن‌جا خیلی در رفاه هستند و مشکلات آنان کم است و در رنج نیستند. کسانی که مشرف شدند، خیلی تعریف می‌کنند و قیمت کالاها، همان قیمت ۵۰ یا ۴۰ سال پیش است و در این مورد شاهدان عینی حضور دارند.
سخنران نماز جمعه خواف گفت: چهارمین دعا این بود: خدایا دل‌هایی خالص به مردم در سراسر دنیا عنایت کن تا این دل‌ها گرایش پیدا کنند و مشتاق باشند برای زیارت خانه کعبه. این دعا هم مستجاب شد. این دعا آن‌قدر مستجاب شده است که هنوز افرادی هستند که بیست سال پیش ثبت نام کرده‌اند و هنوز نوبت او نشده و علاقه زیادی دارد. حاجی که دفعه‌ی اول به حج می‌رود، بعد از بازگشت بی‌طاقت می‌شود که دعا می‌کند که خدا زیارت دیگر نصیب او کند. اکثر افراد با ایمان و دین‌دار این آرزو را دارند. مثابة للناس که در آیه آمده است، به همین موضوع اشاره دارد.
وی تصریح کرد: مسائلی که مربوط به دین است و مشکلاتی که بر سر ما می‌آید را با هم اشتباه نکنیم. رفتن و علاقه به حج، بحثی جدا و این‌که افرادی با وجود چند بار رفتن به حج و دفعات بعد، مبالغ را به نیازمندان کمک کند بحثی جداست. فردی که چند بار حج کرده است و علاقه برای سفرهای بعدی هم دارد، همان هزینه را خرج فرزندان و آشنایان نیازمند خود کند. امروزه جامعه با مشکلات زیادی درگیر است. ما به افرادی که چندین بار حج رفته‌اند نمی‌گوییم که به حج نروند بلکه می‌گوییم: باید کاری کنند که فرزندان، همسایگان و آشنایان نیازمند تو را بشناسند و از او به خوبی یاد کنند.
مولوی موحدی خاطر نشان کرد: دعای بعدی این است که خدایا! یک فردی را از همین مکه از میان مردم برای پیامبری انتخاب کن و خداوند هم افضل پیامبران و بشر، حضرت محمد(ص) را انتخاب کرد. حج، شرایط خاصی دارد و اگر سخنی می‌گویم، خدای نکرده سوء برداشت نشود. گاهی اوقات حجاج گرامی تقاضای نصیحت می‌کنند ولی نظر من این است که حاجی که از حج برمی‌گردد باید ما را نصیحت کنند. اگر حاجی بعد از حج ما را نصیحت کرد، نباید به ما بر بخورد چون او از محل پیامبر(ص) و گویا از خدمت پیامبر(ص) می‌آید. از حجاج تقاضای دعا کنیم چون این شخص به دیدار پیامبر(ص) رفته است.
مدرس حوزه علمیه احناف خواف گفت: پیامبر(ص) می‌فرمایند: هرکس که بعد از حیات من، مرا زیارت کند، مانند کسی است که در زندگی مرا زیارت کرده است. شأن و و مقام حاجی، بسیار بالاست. نکاتی را که باید مواظبت کنند، همان احترام به حجاج دیگر، مواظبت و اکرام حجاج دیگر است. حضرت مالک بن انس(رح) که امام دارالهجره هستند و تمام عمر خود را مدینه منوره سپری کردند، هیچ‌گاه در مدینه بر روی مرکب سوار نشدند. وقتی از ایشان در مورد این کار سوال شد، جواب دادند: من سوار شدن بر مرکب و سواری را در حضور پیامبر(ص) در شهر مدینه، خلاف ادب می‌دانم.
سخنران نماز جمعه خواف افزود: درخواست همه علما از حجاج، اقوام و آشنایان حجاج این است که در این شرایط اقتصادی، تکلفات را کم کنند. مردم از هیچ یک حجاج انتظار مراسم دعوتی، هدیه و سوغاتی و … ندارند. حتی کسی که در معدن مشغول به کار است و موفق شده است زندگی خوبی برای خود مهیا کند و صبح زود به معدن می‌رود و شب به خانه برمی‌گردد، قطعا سختی زیادی را تحمل می‌کند و درآمد او به راحتی به دست نمی‌آید. پس کسی از حجاج، توقع مراسم خاص و هزینه‌های زیاد ندارد.
وی گفت: عده‌ای حتما این تکلفات را انجام می‌دهند و خواهش ما این است که این تکلفات کم شود. حاجی که از حج برمی‌گردد، دیگر قرار نیست که گران فروشی کند، سود و نزول خورد، اگر حاجی که به حج رفت و اصلاح نشد و دوباره همان روش معامله و رفتار اشتباه خود را در پیش گرفت، باید واویلا بر خود بگوید، چون مال او هم از بین رفت و زحمت و اذیت بدون حاصل را تجربه کرده است و بی مزد هم شده است. پیامبر(ص) می‌فرمایند: کسی که به حج رود و فسق و فجوری انجام ندهد، خداوند گناهان صغیره و حق خودش را می‌بخشد. البته حق الناس باید همیشه رعایت کند. اگر کسی که یک ماه به دیدار پدر و مادر خود نرفته است و به درخواست‌های آنان توجهی نکرده است، بنده از او خواهش می‌کنم که حج نرود، چون حج خانه‌ی والدین اوست. اگر تو احساس داری و در کنار روضه رسول الله(ص) اشک می‌ریزی، باید در کنار پدر و مادرت اشک تو بیاید.
مولوی موحدی ادامه داد: کسی که به حج رفت، مهم این است که در نزد خدا چه منزلتی دارد. مردم امکان دارد که خیلی القاب به ما بدهند که شاید لیاقت آن را نداشته باشیم اما لقبی که مهم است آن است که خداوند به ما دهد هم‌چون لقبی که خدا به حضرت ابراهیم(ع) در قرآن داده است که ابراهیم(ع)، امتی بود.
دیدگاهتان را بنویسید